Ninh Binh, het land dat mij liefde leerde.

Inzendcode: ab0e4acada934eb2865a8ed5903a941e

Eenheid: Individu

Locatie van creatie: Gehucht 7, Xã Khánh Hội, Ninh Bình, Việt Nam

Mijn jeugd werd geassocieerd met een rieten huis met lemen muren, waar familie op stormachtige nachten alles was. Elke keer dat er een storm kwam, zag ik mijn ouders, die zich elk aan een pilaar vastklampten om het huis te ondersteunen uit angst dat het zou instorten. Mijn drie broers en ik werden in een mand gelegd, bedekt met regenjassen en onder het bed geschoven; dat was de veiligste plek. Na de storm was er een overstroming, de voeten van mijn ouders werden door het water opgegeten, zowel pijnlijk als jeukend. Mijn drie broers en ik werden op een hoge tafel in het midden van het huis gezet, omringd door water, en de hele dag hoefden we alleen maar de eenden weg te jagen die aan de muren van het huis pikten. Op dat moment ontwaakte er in mijn kinderziel een droom: "Als ik Mi Nuong was, de dochter van de achttiende Hongaar, zou ik met Thuy Tinh trouwen, zodat er geen stormen, onweer en overstromingen meer zouden zijn, en mijn ouders en de dorpelingen niet langer zouden hoeven lijden...". Nu, als volwassene, weet ik dat die droom niet hoeft uit te komen. Niet omdat de stormen zijn gestopt, maar omdat ik een kracht heb gevonden die groter is dan Thuy Tinh: de kracht van menselijke liefde. Hoe hevig de stormen ook zijn, ze kunnen de menselijke liefde niet overstemmen; te midden van de stormen raken ze juist nog meer verbonden: "Als één paard pijn heeft, stopt de hele stal met eten." Als ik terugdenk aan die stormachtige dagen, voel ik geen pijn meer, maar alleen geluk en trots. Gelukkig omdat ik een beschermde jeugd heb gehad, ben opgegroeid in liefde, en trots omdat het Lac Hong-bloed in mijn hart me heeft geleerd hoe ik stormen kan omzetten in de kracht van menselijke liefde.