نین بین، سرزمینی که عشق را به من آموخت.

کد ارسال: ab0e4acada934eb2865a8ed5903a941e

واحد: فرد

محل ایجاد: هملت ۷, Xã Khánh Hội, Ninh Bình, Việt Nam

دوران کودکی من با خانه‌ای کاهگلی با دیوارهای گلی گره خورده بود، جایی که در شب‌های طوفانی، خانواده همه چیز بود. هر بار که طوفانی می‌آمد، پدر و مادرم را می‌دیدم که هر کدام از آنها از ترس فرو ریختن خانه، ستونی را در آغوش گرفته بودند. من و سه برادرم را در سبدی گذاشتند، با بارانی پوشاندند و زیر تخت هل دادند، آنجا امن‌ترین مکان بود. بعد از طوفان، سیل آمد، پاهای پدر و مادرم به آب خورد، هم دردناک و هم خارش‌دار. من و سه برادرم را روی یک میز بلند در وسط خانه گذاشتند، احاطه شده توسط آب و تمام روز تنها کاری که باید انجام می‌دادیم این بود که اردک‌ها را از نوک زدن به دیوارهای خانه دور کنیم. در آن زمان، در روح کودکانه‌ام، رویایی شعله‌ور شد: "اگر من می نونگ، دختر هجدهمین پادشاه هونگ بودم، با توی تین ازدواج می‌کردم تا دیگر طوفان، رعد و برق و سیل نباشد، والدینم و روستاییان دیگر مجبور به رنج کشیدن نباشند...". اکنون، به عنوان یک بزرگسال، می‌دانم که این رویا نیازی به تحقق ندارد. نه به این دلیل که طوفان‌ها دیگر به دیدنم نمی‌آیند، بلکه به این دلیل که قدرتی بزرگتر از توی تین پیدا کرده‌ام: آن قدرت عشق انسانی است. طوفان‌ها هر چقدر هم که قوی باشند، نمی‌توانند عشق انسانی را غرق کنند، در میان آنها حتی بیشتر به هم متصل می‌شوند، "وقتی یک اسب درد می‌کشد، تمام اصطبل از غذا خوردن دست می‌کشد." وقتی به آن روزهای طوفانی فکر می‌کنم، دیگر درد را حس نمی‌کنم، بلکه فقط شادی و غرور را احساس می‌کنم. خوشحالم چون دوران کودکی امنی داشتم، در عشق بزرگ شدم و افتخار می‌کنم چون خون لاک هونگ در قلبم به من آموخت که چگونه طوفان‌ها را به قدرت عشق انسانی تبدیل کنم.